En toen was je er niet meer
19 oktober. Na een lange receptie dag kom ik thuis. De sfeer was niet denderend, ik maakte wat ruzie met mijn man en vertrok boos en verdrietig naar kantoor. Daar draaide ik muziek en probeerde ik rustig te worden. Het was een gek moment. Ik huilde veel te hard voor wat er gebeurd was en ook voelde ik dingen die ik niet kon plaatsen.
Tintelen, vlagen door mijn buik, enorm veel verdriet, het was heel gek wat er allemaal naar bovenkwam. Ik hoorde een liedje en ik dacht, ja dit word een liedje voor mijn begrafenis. Ik schreef mijn moeder een berichtje met het linkje erbij, maar ze reageerde niet. Dat is gek, want ze reageert bijna altijd.
Ik stuurde nog wat berichtjes, maar geen reactie. Bellen durfde ik niet om een of andere manier. Ik dacht dat mijn moeder er niet meer was. Dat ze misschien een hartstilstand had gekregen, dat het klaar was, ik wist het niet maar dat het niet klopte dat voelde ik wel.
Ik schreef nog een briefje met de titel van het liedje en voegde het bij mijn begrafenisenvelopje. Onderaan het liedje schreef ik, I love you. Ik vond dat een beetje gek, dus ik heb het er nog afgeknipt voor de rest in de envelop ging.
Ik liep naar beneden. Nog steeds geen reactie van mijn moeder. De bel gaat. Ik reageer boos tegen mijn man, ja er zou toch iemand voor jou komen, waarom doe je niet open? Boos loop ik naar de voordeur. Ik doe open. Een agent en mijn beste vriendin staan voor mijn neus. Er schokt een vlaag door mijn lichaam heen. Mijn moeder is dood denk ik.
De agent begint zijn gesprek, bent u Thamar? Ik heb niet zo goed nieuws over je vader. Mag ik naar binnenkomen? Ik ben stil en kijk alleen maar naar mijn vriendin. Ik zie het al aan haar hoofd, er is iets goed mis. Jahoor antwoord ik. De agent komt binnen en vertelt, Thamar, jouw papa heeft een einde gemaakt aan zijn eigen leven.
Ik zak in elkaar tegen de deur, alles komt tegelijk binnen. Dit kan niet waar zijn. Einde aan zijn eigen leven? Wat heeft hij gedaan? Wat is er gebeurd? Hij heeft zichzelf opgehangen. Op dat moment zag ik hem hangen, ‘Ik zie hem hangen!’ gil ik uit.
Terwijl ik alles tegelijk probeer te verwerken zie ik in mijn ooghoek dat het met mijn man ook niet goed gaat. Binnen een minuut na alles sta ik op, loop ik naar mijn man en probeer ik hem te troosten. Wat is 2022 toch een kutjaar. We zijn net zijn vader kwijt geraakt en nu ook nog de mijne. Hoe kan dit toch?
Ik bel mijn moeder op, die is boos. Heel boos. Ik luister naar alles wat ze over mijn vader zegt terwijl ik haar rustig probeer te houden en een plan maak om naar mijn broertje te gaan.
Binnen 12 minuten dat de agent heeft aangebeld loop ik naar buiten, op weg naar mijn broertje om dit ongelofelijke kutnieuws te vertellen.
Het is niet te geloven, niet bevatten, maar toen was je er niet meer.