Oh een existentiële crisis!
De laatste tijd komt het woord existentiële crisis steeds vaker op mijn pad. Door de jaren heen is het me trouwens opgevallen dat dit wel vaker gebeurd. ‘Uit het niets’ verschijnt er dan een onderwerp op mijn pad die maar blijft opduiken op verschillende manieren bij verschillende mensen.
De reden dat ik ‘Uit het niets’ tussen aanhalingstekens heb geschreven is omdat ik niet geloof dat het uit het niets is. Met dat ik dit schrijf proberen er gedachten tussendoor te komen:
“Hoe weet je dat het niet uit het niets is?”, “Waar haal je dit vandaan? Dit is nergens op gebaseerd! “, “Dit kan ook allemaal gewoon je fantasie zijn hé”.
Zucht steun. JA dat klopt. Maarja wat nou als het niet zo is en het komt wel ergens vandaan? Als het een teken is van een volgend iets dat op mijn pad komt waar ik iets van kan leren? Iets dat mij verder helpt mijn ziel te ontwikkelen? Oké ik dwaal af, terug naar de existentiële crisis.
Wat is een existentiële crisis?
In mijn beleving is dit een crisis waar je in terecht kunt komen als het niet lukt om existentiële levensvragen te beantwoorden. Dit zijn vragen die vaak te maken hebben met het bestaan zoals:
- Waarom ben ik hier?
- Wat is de betekenis van het leven?
- Wat voor zin heeft mijn bestaan?
- Hoe zijn we ontstaan?
- Zijn wij de enige levensvorm?
- Is er meer dan het universum?
- Is er leven na de dood?
Toen ik op dit punt in mijn leven aankwam, kwam ik er al snel achter dat de meeste mensen hier helemaal niet over willen praten. Voor veel mensen lijken deze vragen helemaal niet zo belangrijk. Het dagelijkse leven is wat er belangrijk is en nadenken over dit soort vragen lijken voor hun zinloos.
Als je veel van dit soort mensen om je heen hebt kan dit behoorlijk eenzaam voelen. Zelf ben ik me nog niet zolang bewust van het feit dat ik me eigenlijk behoorlijk eenzaam heb gevoeld. Toen ik op de basisschool zat stelde ik al dit soort vragen maar al snel leerde ik dat daar geen plek voor was. Dit was iets wat ik in mijn eentje zou moeten uitdokteren.
Nadenken over existentiële levensvragen
Wanneer je aan de slag gaat met dit soort levensvragen kan je keihard vastlopen in je gedachten. Er is namelijk geen absolute waarheid en dat is toch waar je naar op zoek bent. Je blijft gedachten met elkaar combineren, nieuwe dingen bedenken, nieuwe mogelijkheden maar helaas zullen we in dit aardse leven de absolute waarheid op dit soort vragen niet vinden.
Teveel over dit soort levensvragen nadenken, het niet kunnen oplossen en er niet over kunnen praten met anderen kan ervoor zorgen dat je in een existentiële crisis terecht komt. Depressieve gevoelens, angstige gedachten, paniek en/of gevoel van er niet toe doen zijn slechts enkele voorbeelden van hoe je je kan voelen tijdens een existentiële crisis.
Waarom dit verhaal?
Hmm op het moment dat ik dit schrijf weet ik dat nog niet zo goed… Het enige dat ik wel weet is dat ik dit blog ben gaan schrijven omdat het woord existentiële crisis de laatste weken steeds blijft opduiken, Als ik het woord hoor of zie resoneert het met iets in mij.
Als ik daar dieper over nadenk en over voel, dan denk ik dat het iets met mij doet omdat ik herken wat er over geschreven wordt. Het is een gevoel dat ik al heel lang ken. Eigenlijk ken ik het gevoel al zolang als ik me kan herinneren.
Dat brengt me weer tot de conclusie dat ik misschien al heel lang in een existentiële crisis zit of aan het randje van zo een crisis sta. Of misschien niet op het randje, maar meer af en toe over het randje, af en toe er op.
Maar helemaal weg van de rand kom ik nooit omdat mijn gedachten toch altijd weer terug gaan naar deze vragen. Op een of andere manier kan ik de zoektocht naar dit soort antwoorden niet loslaten en lijkt het er op alsof mijn gedachten altijd aan de gang zullen blijven om te kijken of ze deze puzzel kunnen oplossen.
Waarom dit verhaal? Misschien omdat ik me nu realiseer wát ik eigenlijk gevoeld heb en nog steeds voel in mijn leven. Eerder was het een gevoel waar ik geen woorden aan kon geven maar nu besef ik me dat deze gevoelens misschien wel zijn veroorzaakt door een existentiële crisis.
Soms zijn labels zo gek nog niet
Het klinkt misschien gek maar door er een label aan te geven, door deze gevoelens te kunnen verklaren op deze manier voel ik toch een soort van rust. Door deze rust kan ik de gevoelens die ik ervaar van existentiële crisis accepteren en een plekje geven. Dat ze er zijn is al lastig genoeg, ook nog eens frustraties voelen omdat ik niet begrijp waar deze gevoelens vandaan komen heeft me lang achtervolgt.
Ik krijg steeds meer van dit soort momenten waarin ik helderheid krijg over gevoelens, emoties en gedachten. De Leeuwenpoort staat ook open en ik heb het gevoel dat daar ook een hoop inzichten vandaan komen.
Waarom ik dit deel? Ik deel dit omdat ik het gevoel heb dat ik het moet delen. Het is geschreven voor die ene persoon die dit net even nodig heeft. Misschien wel voor jou 😉
Bronnen:
Wikipedia
Desteven.nl